Laatste verslag van mijn Pelgrimstocht en update over de Postbode van Sittard

Vandaag (5 december) zijn Nanda en ik naar Sittard gereden om de kaars aan de ''Postbode van Sittard'' te overhandigen.

Gisteren twijfelde ik nog vanwege de vorst en hevige sneeuw, maar de meest sneeuw was weggedooid en de wegen goed begaanbaar. Dus wij op weg naar Sittard de Postbode en zijn vriendin of vrouw verwachtten ons in hun gezelllige flatje met Limburgse vlaai en thee. Ik herkende hem vaag, het is al weer zo lang geleden. Onder het praten kwam ik tot een ontdekking. De Postbode van Sittard heeft mij toen aangesproken uit belangstelling! Niet om te vragen of ik ook voor hem naar SdC wilde gaan! Dat was dus een invulling van mij! Voor mijn gevoel niet voor niks want het heeft wel een emotionele verdieping aan mijn pelgrimage gegeven. Hij was blij met de kaars en wil hem niet opbranden omdat er zo'n mooi verhaal aan vast zit. Omdat ook zijn partner ziek is, was goed te merken dat ziek zijn en hoe dat in je leven ingrijpt hun erg bezig houdt en begrijpelijk.

Ik kon nog één keer met mensen over mijn pelgrimstocht praten die er echt geinteresserd naar waren heerlijk en een goede afsluiting. Na zo'n anderhalf uur weer teruggereden naar Dordrecht dit was het laatste stukje van mijn pelgrimstocht dat ik nog te gaan had.

Gisteren ik sprak nog een medium die mij vertelde dat mijn pelgrimage ervoor gezorgd heeft dat ik beter geworteld ben geraakt in de aarde waardoor ik stabieler geworden ben. Het voelt wel goed wat hij zegt ik ga weer door met mijn leven. Het slaat een nieuwe richting in, het therapeutschap wacht.

Bedankt iedereen die met mij meegereist heeft en volgehouden heeft met het volgen van mij blog tot dit laatste verhaal. De Camino is gelopen en ik ben dankbaar voor de transformaties die ik heb mogen ervaren en de mensen die ik heb mogen ontmoeten. Ik sluit hem af.

In liefde en respect Donald

29 november, update over de postbode van Sittard

Omdat mijn blogspot niet meer te bereiken is via mijn telefoon het volgende leuke bericht:

Vanavond heb ik contact gekregen met de Postbode van Sittard. Hij heeft mij vanmiddag gebeld, maar ik was niet in de gelegenheid tot opnemen. Ik zat op mijn eerste werkdag na 7 maanden vrij te zijn geweest. Na het eten het mij onbekende nummer gebeld en dat was hem. Hij vertelde dat mensen hem op straat aanspraken nav mijn krantenartikelen. Ik dorst het bijna niet te vragen, maar zijn stem klonk beter. En ja hoor! Het gaat beter met hem, er zijn geen nieuwe tumoren meer in zijn keel geconstateerd! Ik was er stil van zo blij was ik voor hem. Ik heb nog zo gebeden, bij het ijzeren kruis, voor hem. Ontroerend nieuws voor mij! Uiteindelijk bleek dat mijn eerste brief door de TNT stakingen verloren is gegaan, gisteren een 2e brief verstuurd. Die wel is aangekomen. Zondag 5 december gaan Nanda en ik naar hem toe met de kaars! Dan zal ik mijn laatste blogverslagje maken en kan ik mijn pelgrimstocht afsluiten :-)

15 november update over de postbode van Sittard

Het is een lange tijd stil geweest over mijn zoektocht naar mijn Postbode van Sittard, maar hier het beste nieuws. Ik heb hem gevonden!, vandaag kwam het verlossende mailtje binnen van de secretaresse van het Toon Hermanshuis in Sittard. Na vele mailtje en telefoontjes naar verschillend postbezorgings organisaties zat ik op een dood spoor. De postbode van Sittard bleef onvindbaar. Lidwien gaf mij de gouden tip, plaats een stukje in een plaatselijke krant. Zo gezegd zo gedaan. De Trompetter gecontacteerd en een stukje gemaild. Di afgelopen zaterdag geplaatst en met succes. Een dikke 10 reacties met hele mooie steun betuigingen tot halve tips en de gouden tip. Ik heb mijn postbode gevonden en kan beginnen mijn pelgrimstocht af te sluiten.ik zal het melden wanneer de ontmoeting plaatsvind.

6 oktober update voortgang postbode van Sittard

Cornflakes met Fruit and Fibre in geitemelk en jus.

Mooi er komt wat beweging op het postbode speurvlak. Ik heb afgelopen vrijdag via de webside van TNT een mail gestuurd, onder overige en niet het klachtenformulier, met mijn ''postbode van Sittard'' verhaal. Gisteren een mail teruggekregen dat mijn vraag doorgestuurd is naar de juiste collega. Met de opmerking om binnen 5 dagen een antwoord naar mij te zenden. Ik ben benieuwd!

28 september Schoonhoven

Gina's heerlijke gevulde soep met kokosmelk, salades, yogithee en aardbeien en ananas na

Mooi op tijd uit het hotel weg, na het ''ontbijt''. De taxi staat er om 7 uur en een 3 kwartier later zijn we op het vliegveld van a Coruna. Tja over de vliegreis kan ik kort zijn, ik ben terug in de 21 eeuw. In 5 a 6 uur (met 2 uur wachten op Barcelona) leg ik de afstand af die ik in vier en een halve maand te voet heb afgelegd. Het viel mij niet echt op maar de hele morgen moest Nanda veel sms'n met haar broer en bleef ze toch wel lang op de wc's zitten. Dat werd me later pas duidelijk. Na mijn rugzak van de band gevist te hebben en hem voor de laatste keer omgegespt te hebben, voor de trein dacht ik, stond bij de uitgang het ontvangst commitee klaar, wat een heerlijke verrassing! Rianne en Gina met spandoeken oorspronkelijk zouden er 6 man komen maar door de plotseling verandering van aankomstdag van woensdag naar dinsdag vielen er 4 af. Bedankt Spaanse verkeersleiders. Maar goed, gelukkig was de vreugde er niet minder om :-) Bijpratend, delend herineringen ophalend rijden we terug naar Utrecht. Gina ontvoerde mij naar haar huis en de rest van de middag ging voorbij met gezelligheid, thee, taart en het weer aanhalen van de vriendschapsbanden en een heerlijke avondmaaltijd. Ik kon mij geen beter einde van mijn krappe 5 maanden durende pelgrims-zwerftocht naar SdC voorstellen. Bedankt Nanda, Gina en Rianne!. In principe is dit het einde van mijn reisverslag ik mag weer gaan reintegreren in het ''normale'' leven. Toch stop ik niet helemaal met schrijven want ik heb nog altijd de kaars voor de postbode van Sittard. De komende dagen wil ik hem opsporen en naar Sittard reizen om hem de kaars uit Santiago de Compostela te overhandigen, ik hoop dat mij dit allemaal binnen de komende 2 weken lukt. Omdat het voor mij zo'n onverbrekelijk onderdeel van mijn pelgrimstocht is geworden zal ik de voortgang hiervan op mijn blogspot bijhouden. Niet van dag tot dag, ik zou zeggen als je zin hebt om te weten hoe dit afloopt check om de 4 of 5 dagen mijn blogspot ik zal het vermelden. Voor de rest ga ik me nu bezig houden om mijn ervaringen van de afgelopen vier en een halve maand een plaats te geven in mijn leven. De echte Camino begint nadat je hem gelopen hebt.......... voor mij mag hij de rest van mijn leven duren :-)

27 september a Coruna hotel

Platos combinados, vlees, patat en salade

Als we bij de bushalte aankomen dan staat er al een dikke groep mensen te wachten die allemaal naar SdC willen. En ze lijken allemaal een kaartje te hebben ;-( Affijn we komen toch in de bus en zijn op weg naar SdC. Mijn eerste reden om terug te gaan naar SdC is de postbode van Sittard. Ik wil een kaars voor hem kopen en laten zegenen. Daarna spoor ik hem op en overhandig hem deze kaars. Dit omdat een kaarsje branden in SdC betekent dat je een Euro in een gleuf stopt waarna vervolgens electrische kaarsjes aanfloepen. Weer een traditie naar de haaien :-) En omdat de kaars die ik in gedachte had nogal zwaar is koop ik hem op het laatste moment.Daarnaast staken de Spaanse verkeersleiders, woensdag de 29e, dus we weten niet of het nog slim is om via a Coruna te gaan. Na zo'n dikkke 3 uur komen we rond half twaalf in SdC aan. Eerst de kaars kopen, omdat het 12 uur is, is er een mis en ik hoopte in de kerk een priester te vinden die mijn kaars zou kunnen zegenen. Jammer maar dat gaat zo niet lukken, gelukkig is er altijd hulp! Op de straat kom ik 2 priesters tegen! Ik klamp ze aan, en vertel het verhaal van mijn pelgrimstocht en de postbode van Sittard. Eén van de 2 pakt mijn kaars en zegent hem. Mooi geregeld met hulp van bovenaf zullen we maar zeggen. Vervolgens duiken we een internet cafe binnen, ik denk er aan om met de trein terug te gaan. Maar die optie valt al snel af, dat betekent 24 uur in de trein zitten en de prijs is €300,- pp. Dan vliegen op andere dagen, de staking is alleen op woensdag en geldt voor heel Europa (mogelijk!) ze is alleen zeker voor Spanje! We vinden dinsdag nog een vlucht van a Coruna Amsterdam via Barcelona. Hij is wel 50% duurder dan de woensdag vlucht. Maar uiteindelijk de beste optie dus dat wordt bijbetalen. Bedankt Spaanse verkeersleiders! We wilden nog een dag in a Coruna doorbrengen en er relaxt naartoe reizen dat vervalt en we moeten vandaag in a Coruna zien te komen. Gelukkig is er een half uurs verbinding zegt het internet. We hebben nog 2 uur over voor SdC. Nanda wil de souvenierswinkels aflopen, en lekker rondneuzen. We tuigen zonder ruzak de stad in en eten onze laatste Tarte de Santiago bij de kathedraal. Door een kaartleesfout, van mij, missen we de trein van kwart voor 5 naar a Coruna het geeft niet dan komen we gewoon wat later aan. In a Coruna hebben we redelijk wat bekijks met onze rugzakken, hier is men duidelijk geen pelgrims gewend! We vinden een hotel na een half uur lopen. Van het thuisfront horen we dat de temperaturen in Nederland 10 graden kouder zijn dan in Spanje. Hier is het om 7 uur nog altijd 24 a 25 graden. Brrrr dat beloofd wat.

26 september 4 km Cabo de Fisterra bij Fisterra zelfde appartement

Pimiënto de padron, gegrilde vis met aardappelschijven, taart

Vandaag eerst onze derde oorkonde gescoord. De Finisterrealle als bewijs dat we van SdC naar Finisterra zijn gelopen. Ik geef het toe je krijgt ze bijna bij een flesje olijfolie hier in Spanje. Nanda heeft er nu 2 en ik 3. Leuk maar niet echt belangrijk denk ik dan maar. Wat wel serieus is, is dat ik naar Finisterra ben gelopen om mijn zwerftocht af te sluiten. De vroegere pelgrims kwamen hiernaar toe om hun kleren te verbranden en zo zichzelf te reinigen en afstand te doen van hun oude zelf, de pelgrimage heeft hun gelouterd en vernieuwd . Voor mezelf wil ik dit ook doen en heb besloten 3 dingen te verbranden waaraan ik toch wel gehecht ben. Mijn strooien hoed, die mij 4 maanden beschermd heeft tegen de sterke zon, hij is gescheurd uit vorm en meerdere malen helemaal doorgezweet er waren momenten de afgelopen maanden dat ik eraan twijfelde of hij SdC zou halen, maar hij is net zo taai als ik. Met een dwergje erop genaaid (de leraar met zijn kaarslantaarntje één van de 7 dwergen van Sneeuwwitje) die ik in Vezelay per post ontving en een ijzeren schelpmedaillon eraan vast gebonden gekocht in Le Puy en Velay. Dit hoedje was mijn handelsmerk, ik werd eraan herkent (en mijn yogithee :-) ). Ik zie er tegenop maar ik ga van hem scheiden. Verder heb ik 2 witte (nou ja met enigzins een grauwsluier(tje) ) T-shirts met opdruk. Ze zijn al gauw 10 jaar oud maar ik heb ze op al mijn reizen gedragen, naar Egypte, India, mijn rugzak vakanties in Frankrijk, de 3 maanden trekken in Australie noem maar op. Elke keer kreeg ik ze weer wit met soda in de was en ze zitten heerlijk bij erg warm weer met een sterke zon. Bij alle reizen waar ik verdieping en groei ervaren heb waren zij er ook. Zo ook deze reis. Voor mij attributen waar ik een band mee heb die ik los mag laten als nieuwe Donald. Nanda en ik lopen dus naar Cabo de Fisterra het meest westelijke stukje Europees vasteland, waar volgens de Middeleeuwers het land eindigt, Fisterra is een soort verbastering van Finish-Terra einde van de aarde. Nanda en ik lopen nu zonder bepakking de laatste kms, ik ben stil Nanda merkt het. Weer flashbacks en ontroering bij mij, weer zie ik steden, kampings, mensen en indrukken aan mij voorbij gaan. Zonder volgorde of dat er sturing is, het gebeurt zoals wel meer gebeurd is de laatste dagen. Raar al die mensen en contacten die ik ervaren heb, het dringt echt tot mij door dat ik ze nooit meer zal zien. Nog even een foto van mij bij het laatste pelgrimsbeeld wat ik tegen kom op mijn tocht, let op ik heb mijn hoed nog op! We naderen de kaap, ze heeft een vuurtoren, daarachter staat een zendmast volgehangen met allerlei kledingstukken. Een bord waarschuwt dat er geen vuur gemaakt mag worden :-( weer een traditie naar de haaien! Toegegeven duidelijk is te zien dat een deel van de begroeiing van de helling verbrand is. Op een rots bij de kaap is een ijzeren schoen bevestigd, ik leg er mijn hoed naast en neem een foto. Tja wat nu? wat doe ik? werp ik mijn hoed en T-shirts in zee, verzwaard met stenen? Nee dan maar illegaal een fikkie stoken, de kaap is groot ik vind wel een plek. Wat ik ook doe, ergens achteraf met een schitterend uitzicht over zee maak ik een vuurtje, eerst mijn hoed daarna mijn T-shirts. Daarna zie ik iets wat mij echt aan het hart gaat, de leraar ligt naast het vuur half zwart met een gesmolten lantaarn in zijn hand een beetje sip kijkend lijkt wel. Ook vind ik de schelpmedaillon. Heet van het vuur. Ik slaag erin om de 2 aan elkaar te smelten en zet ze op een rots die uitkijkt over de zee. Zoals de leraar mij geleid heeft mag hij nu met zijn lantaarntje andere pelgrims en schepen naar de kaap van Finisterra leiden. Half zwart en gesmolten, ik hoop dat het op de foto een beetje te zien is. Ik dank hem voor zijn verlichtende hulp, na deze reis mag ik zelf mijn levenspad gaan zoeken ik ben mijn eigen leraar geworden! Weet ik. Het kost veel wilskracht de schelp en hem daar achter, op die rots, te laten maar het is beter zo voel ik, ik heb een nieuwe weg te gaan. En hoe die de komende week lopen gaat is nog even onduidelijk, er is een staking bij de Spaanse verkeersleiders dus onze terugvlucht is onzeker. Toch wil ik komende vrijdag terug zijn voor mijn zus (ik zal nu niet zeggen waarom Nadia :-) ) Ik kan het makkelijker loslaten ik mag hier wat van leren en ik voel dat ik vrijdag gewoon op tijd zal zijn. Morgen eerst naar SdC met de bus.